Het is een broeiende dag in Hrabove, op de achtergrond klinkt geweervuur en af en toe hoor je een zwaardere ontploffing van een granaat, gelukkig is het ver weg, dat is wel eens anders geweest. Gister nog klapte er een granaat waarbij 3 doden vielen even verderop in de straat. De lijken liggen er nog, er is niemand om ze op te ruimen. Het schamele huisje van Dima had wel schade, alle ruiten eruit maar verder zijn hij en zijn gezin gespaard gebleven, dit keer en ach, het is toch zomer.
Gedachtenloos draait Dima de kraan open, tevergeefs, er komt al 3 maanden geen water meer uit, net zoals dat er ook geen gas is en maar heel beperkt stroom, als er olie is voor de generatoren tenminste. Niet zo heel erg, de Koelkast is toch niet nodig, er zijn toch geen producten om er in te leggen, de winkels zijn leeg. Kiev heeft alle bevoorrading afgesloten, wat er nog binnenkomt is mondjesmaat uit Rusland en van de zwarte markt, maar dat is zo verschrikkelijk duur. 12 Dollar voor een ei, maar goed dat hij zelf 2 kippen heeft, die tegenwoordig in de kamer wonen omdat Dima en Natalja bang zijn dat ze zullen worden gestolen en opgegeten. Oorlog vertroebelt het mijn en dijn nu eenmaal en als je kinderen honger hebben…..
Plotsklap klinkt een grote knal, een lichtflits en een rookpluim verschijnen vlak achter hun half ingestorte schuurtje, “Dima, ga niet naar buiten” roept Natasja hem nog toe maar Dima is al naar buiten gelopen, de nieuwsgierigheid wint het van de voorzichtigheid, tussen zijn verdroogde tomatenplanten in zijn tuintje staat hij naar het vuur te staren als plots een droge plof vlak achter hem te horen is. Dima laat zich plat op de grond vallen en bedekt zijn hoofd met zijn handen, het zal toch geen granaat zijn?
Als na een paar seconden, die uren lijken te duren de verwachtte ontploffing uitblijft kijkt Dima voorzichtig om, daar ligt een sporttas, die zo maar uit de lucht is komen vallen. Voorzichtig maakt hij de tas open. Een I-phone en een tablet liggen er tussen wat kleren, en een mooie zonnebril en een dikke portemonnee met daarin valjoeta, 500 euro en 500 dollar, meer dan 17500 grivna!! Zoveel geld heeft Dima nog nooit gezien, toen de mijn nog open was verdiende hij 200 grivna in de week maar zijn staatspensioentje is nog geen 80. Er liggen ook een stapeltje paspoorten in en wat papieren in een taal die Dima niet begrijpt en met letters die hij niet kan lezen. Natasja knielt naast hem neer en neemt het geld in haar handen, haar hart gaat sneller kloppen en haar wangen kleuren, “Slava Bogoe”, stamelt zij, “onze gebeden zijn verhoord Dima”. Natalja sluit haar ogen, prevelt een schietgebedje en slaat een kruis. “Nu kunnen we weg van hier Dima, weg van het gevaar, het veilige Rusland in om daar veilig onze laatste dagen te slijten”.
Dan klinkt er een luide stem “Dimitri Petrovitsj” roept een soldaat vanaf de straat hem toe, “Wat heb je daar Dima, breng dat eens hier”. Snel moffelt Dima het geld en de smartphone weg onder een roestige emmer en loopt schoorvoetend met de tas naar de pantserwagen. “Weet je niet dat je dit meteen hoort aan te geven “ brult de militieman hem toe. Hij opent de tas, haalt het stapeltje paspoorten en documenten eruit en laat die in een plastic sealbag glijden, de creditcards en zonnebril stopt hij in zijn zak. De tas wordt achteloos achter in de auto geslingerd en de auto vertrekt om verderop meer uit de lucht gevallen spullen op te halen, er gaan zelfs verhalen over naakte lichamen die uit de lucht zijn komen vallen. Dima kijkt zijn vrouw veelbetekenend aan en loopt zijn huis weer in, de emmer zullen ze voorlopig even onberoerd in de tuin laten staan.
------------------------------------------------------------------------------------
De avond valt over Rozsypne. Igor en Pjotter zijn de hele dag bezig geweest met het verzamelen van lichamen uit dat vliegtuig dat die stommelingen per ongeluk neer hebben geschoten. De lamstralen van militiemannen zelf hebben de hele dag met hun geweertjes belangrijk staan te doen en zich laten fotograferen voor geld door de journalisten uit de EU, terwijl zij het smerige werk moesten opknappen. De straten liggen vol met lijken, waarom zouden deze mensen die zij niet eens kennen voorrang moeten hebben? Gelukkig heeft Pjotter nog een grote fles samagon staan zodat ze de vieze smaak weg kunnen spoelen.
Flink aangeschoten waggelen de vrienden die elkaar al kennen uit de tijd van de mijn, richting hun schamele woninkjes even verderop tussen de zonnebloemen. Ze zingen een patriottisch lied uit de tijd dat Oekraine nog een trotse socialistische natie was en deel uitmaakte van de Sovjetunie. Voor even is alle ellende vergeten.
Ze stappen af op een koffer die half open ligt, op keurige stapeltjes liggen daar de mooiste jurkjes, truitjes, schoenen en ondergoed zo goed als nieuw. “Wat zou Lubov daar blij mee zijn” denkt Igor, “en wat zou het zijn leven een stuk vereenvoudigen. Niet meer dat eeuwige gezeur aan mijn hoofd dat zij al een jaar niets nieuws heeft gehad, niets om aan te trekken. Wie weet, misschien zou ze hem zelfs weer eens in zijn bed toelaten….” “dat kan je niet maken” zegt zijn maat, “kleren van een dode blijf je van af, dit is niet goed”, er ontstaat een beetje een handgemeen, zoals zwaar benevelde vrienden dat wel vaker hebben. Ze besluiten toch maar weg te gaan en als Igor na een laatste begerige blik de koffer sluit flitst achter hen een fototoestel…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Korporaal Nikita Nicolaevitsj Karorpov van het volksleger van de vrije republiek Donetsk is even in Rusland, Op de markt in Glubokii, net over de grens haalt hij wat producti. In Lugansk is niets meer te koop en zijn kinderen hebben honger, terwijl hij afrekent met de koopvrouw valt uit zijn zak de gouden VISA kaart die hij gisteren bij Dimitri in Hrabove in beslag heeft genomen. Bljad, mompelt hij, die had ik nog in moeten leveren,
Dan wordt hij op zijn schouder getikt. Achter hem staat een man die hij wel kent, in het schoolgebouw dat zij als kazerne gebruiken hangt een poster met zijn gezicht er op, hij wordt gezocht wegens zwarthandel. Als hij ergens een hekel aan heeft is het wel mensen die een slaatje slaan uit het leed van anderen.
“Generaal, laat eens kijken dat ding”. Nicolay wil eigenlijk omdraaien en weglopen, hier in Rusland heeft hij geen enkele zeggenschap en moet hij zich rustig houden, voor hij weer in het gevang terecht komt net als 2 maanden terug. Toen had hij nog geld om zich vrij te kopen maar nu zijn de laatste kopeken die hij nog had opgegaan aan de tas met levensmiddelen. “Ik bied je 5000 roebel voor dat stukje plastic generaal” fluistert de man hem in het oor. Nog even denkt Nikita er over toch weg te gaan maar dan wordt de verleiding hem toch te groot, slinks geeft hij de man de creditcard en stopt ongezien het pakje roebels in zijn zak dat de zwarthandelaar hem in de hand drukt, wanneer Nikita opkijkt is de man verdwenen. Met een naar gevoel in zijn maag loopt hij weg en praat het voor zichzelf goed omdat er de komende maand in ieder geval weer wat te eten op tafel komt.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Drie dagen heeft Dima gewacht, al die mannen bij de plek waar dat wrak van dat grote vliegtuig ligt. Soldaten en mannen met andere pakken waar in het Russisch en Oekraïens OVSE op stond overstroomde het dorp, ondertussen zijn ze in het dorp ook nog eens zwaar beschoten.weer 7 burgerdoden. Een paar dagen heeft even verderop een grote trein met vleeskoelwagens gestaan, Babka Roebinova van hiernaast zegt dat die vol met lijken lag.
Drie dagen lang heeft hij terluiks naar de emmer in zijn tuintje gekeken waar de schat onder ligt. Nu is het rustig buiten, de soldaten zijn weg, de trein staat er niet meer en onder dekking van de invallende schemering sluipt hij zijn tuintje in. “Doe niet zo raar” denkt hij nog, “het is toch heel normaal als ik een paar tomaten ga plukken.” Hij draait de emmer om, gooit het geld en de telefoon er in en dekt het snel af met een krop sla en wat tomaten. Dan loopt hij snel naar binnen.
---------------------------------------------------------------------------------------------
De telefoon van mijn zus werd opgenomen door iemand uit het oostblok staat er in de Telegraaf met grote letters op de voorpagina.
De een na de ander opruiende krantenkop verschijnt, zelfs president Obama bemoeit zich er mee, zie je wel, zo zijn die Russen, Tuig van de richel, aanpakken, sancties….
Heel Nederland is het er over eens, slechter volk dan dit bestaat niet, ze moeten dood, allemaal. Als het dichter bij huis zou zijn was de lynch mob al onderweg, Nederland moet met een eenheid commando’s, gesteund door de NATO en Amerika op volle sterkte er op af om dit zooitje ongeregeld terroristentuig mores te leren. Obama wil ook wel helpen dus veel moeite kan het niet kosten….
Verhalen beste vrienden, hebben 2 kanten!
LETOP!! DE VERHALEN ZIJN FICTIE. DE FOTO"S TOEVALLIGE OOST OEKRAÏENSE PLAATJES DIE TER ILLUSTRATIE BIJ DE VERHALEN ZIJN GEPLAATST, alleen de foto van het zonnebloemenveld, de bagage en de slachtoffers van een beschieting zijn trieste waarheid.
Als altijd, het staat u vrij te commentariëren, het staat mij vrij uw commentaar al dan niet te plaatsen.
LETOP!! DE VERHALEN ZIJN FICTIE. DE FOTO"S TOEVALLIGE OOST OEKRAÏENSE PLAATJES DIE TER ILLUSTRATIE BIJ DE VERHALEN ZIJN GEPLAATST, alleen de foto van het zonnebloemenveld, de bagage en de slachtoffers van een beschieting zijn trieste waarheid.
Als altijd, het staat u vrij te commentariëren, het staat mij vrij uw commentaar al dan niet te plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wilt u reageren? Be my guest! leef je uit.
NB, bedenk dat bloggers ook moeten leven en klik ook eens op de ads!